“Becho” Eizmendi’nin hikayesi: Zitarrosa tarafından yorumlanan şarkıya ilham veren karakter gerçekte var olan ve bilinmeye değer ilginç bir hikâyeye sahip.
Lascanense müzisyen Carlos Julio Eizmendi, yani “Becho”, ünlü şarkıya ilham veren bir keman virtüözüydü. Çoğu insan “Becho”nun Zitarrosa tarafından uydurulmuş bir karakter olduğunu düşünüyor. Lascano’da, 7 Şubat 1932’de doğduğu şehirde bile buna inananlar var.
Müzisyen Carlos Julio Eizmendi, yani “Becho”, Lascano’da, 7 Şubat 1932’de doğan ünlü bir kemancıydı. “Becho” takma adının kökenini akrabaları bile açıklayamadı. Annesi son derece sevecen bir kadındı, bu yüzden takma adının “öpücük” kelimesinden türemiş olabileceği düşünülüyor.
Don Ángel ve doña Chicha, “Becho”‘nun ebeveynleriydi. Doña Chicha bir öğretmen ve Lascano’daki lisenin kurucusuydu, Don Ángel ise bir berberdi. “Becho”‘nun hayatı Lascano, Barra del Chuy, Rocha ve Montevideo gibi yerlerde geçti. Barra del Chuy’da çocukluğu ve gençliğini yaşadı. 1930’ların sonlarından itibaren bu bölgede yaz tatillerini geçirmeye başladı.
Ergenlik döneminde keman çalışmaya ve sonrası plajdaki arkadaşlarıyla birlikte, genç kızlara serenatlar vermeye başladı. Ancak aslında bu serenatlar yerel halka da sunulan sokak konserleri haline geldi.
Kasım 1953’te SODRE[1]‘ye girdi ve bir yıl sonra senfoninin ilk kemanistlerinden biri oldu. Anlatımlar, Eizmendi’yi yetenekli müzisyen olarak konumlandırırken, aynı zamanda bohem müzisyen stereotipiyle de ilişkilendirdi ve hepsi onun insanlığına vurgu yaptı.
Oldukça renkli bir kişiliğe sahipti çünkü ciddi bir şekilde çalmaktan hoşlanmazdı. Bunun için orkestraları tercih etse de ancak arkadaşları ve halkla birlikte eğlenmek, keman çalmak ve oynamak için fırsatlar yaratırdı. Zitarrosa’nın evinde, Becho Alfredo ile prova yapıyordu. Keman yayının yerde yarattığı gölgeyi Zitarrosa’nın kedisi San Pedro’nun yakalamaya çalıştığını gördü. Bu, kemanın çalındığı ama aynı zamanda kedinin oynadığı fantastik bir kayda dönüştü. Becho’nun bu tür oyunları sık sık yaptığı söylenirdi, “kemanı konuşturduğunu” söyleyenler vardı. Chuy’da bir bira dükkânına gider, bir direğin arkasına saklanır ve kemanı kullanarak “iyi geceler” derdi ve dükkân sahibi, kendisine konuşan sesin bir insan mı yoksa bir papağan mı olduğunu bilemeden sesi aramaya koyulurdu.
Çok sevilen bir insandı, mükemmel bir mizah anlayışına ve büyük bir duyarlılığa sahipti. Lascano’nun da dahil olduğu çeşitli Rocha şehirlerinde, müzisyenin hayatı sadece akranları tarafından hatırlanıyor. Lascano’nun genç nesli, Becho’nun oradan olduğunu bilmiyor ve birçok insan onun Zitarrosa tarafından uydurulmuş bir karakter olduğunu düşünüyordu.
Çok az kişi onun olağanüstü bir kemancı olduğunu biliyor. O kadar iyiydi ki Münih Filarmoni Orkestrası’ndaki bir pozisyon için yapılan yarışmaya başvurdu ve iki yüz aday arasından seçildi. Yeteneği Latin Amerika’da da tanındı. Küba, Venezuela, Bolivya’da orkestralar yönetti, Bolivya’da konservatuvar öğretmeni oldu ve Maracaibo Senfoni Orkestrası’nda yer aldı; yeteneği ve uluslararası kariyeri, ülkesindeki tanınmama durumuyla çelişirken, Uruguay müziği tarihinde kendi küçük bir yerini hak etmek için yeterli başarıya sahipti.
Becho’nun klasik müzik kariyeri ötesinde popüler ve bohem karakteri vurgulanmalıdır. İşte bu özellik, Becho’nun popüler bir adam olduğunu gösterir.
Müzik dersleri verdiği ve gömüldüğü Rocha şehri ve on sekiz yıl yaşadığı Montevideo hayatında önemli rol oynar. “Becho” hakkında arkadaşlarıyla yapılan sohbetler sırasında bilinmeyen bir dizi anekdot ortaya çıkar. Tüm anlatımlar arasında, kemancının kişiliğini belirlemeye yardımcı olan bir çift anı hatırlanır. İlk anekdot, Eizmendi’nin müziğini paylaşma cömertliğiyle ilgilidir. Chuy Körfezi’ndeki tatillerinde, tatilcilerin gençlere serenat yapmaları için müziğini onlara sunardı.
İkinci anekdot ise “Becho”nun öğretmenlik işine verdiği önemle ilgilidir. Bir kez Montevideo’dan Rocha’ya şehirdeki konservatuvara ders vermek için gitmesi gerekiyordu, ancak otobüsü kaçırdı. Bu nedenle zamanında varmak için taksiden bir taksiye binmeye karar verdi ve bunun sonucunda o ayki tüm maaşını yolculuk için harcadı.
21 Mayıs 1985’te Montevideo’daki Clínicas Hastanesi’nde öldü. Tanınmayı hak eden büyük yetenekli bir müzisyendi.
La Paz’da yaşayan bir Lascano’lu olan Rodolfo Picca, 1,80 metre yüksekliğinde ve 100 kilogram ağırlığında bir mermer plakayı Becho için tasarladı. Bu plaka, Becho’nun katıldığı Lascano’daki yerel lisenin yakınındaki bir meydana yerleştirildi. Lise, annesi tarafından açılan ve kendisinin de kurucu öğrencisi olduğu bir lisedir. Rocha’daki müzik konservatuvarının bir salonu da Becho’nun adını taşımaktadır.
Aynı zamanda, Becho’nun 17 yaşında konser sanatçısı olarak ilk kez sahne aldığı Rocha’daki 25 de Mayo Tiyatrosu’nda verdiği konserlerin programlarını sergilemek için Intendencia bir sergi düzenlemeyi taahhüt etti.
Uluslararası bir sanatçı olmak için yeterli başarıya sahipti. Onun yerel halkından bazıları, Avrupa ve Amerika orkestralarındaki uzun sanat kariyerine atıfta bulunarak onu “Evrensel bir Lascano’lu” olarak adlandırıyor.
Becho’nun Kemanı
Becho bir orkestrada keman çalar,
Öğretmensiz küçük bir çocuğun yüzü,
İyi olmayan bir orkestra ve sadece
Ona acı veren bir tane kemanı vardır.
Çünkü Becho’yu kemanlar incitiyor,
Onun aşkına benzer; küçük çocuklar gibi.
Becho bir kemanın adam gibi olmasını ister,
Kederi ve aşkı anmaz.
Becho sevmediği bir kemanı var,
Ama kemanın onu çağırdığını hissediyor;
Gece pişmanlıkla dolup taşsa da,
O hüzünlü sesi tekrar seviyor.
Kahverengi ahşap kelebek,
Çaresiz olan çocuk keman;
Becho çaldıkça ve sakinleştikçe,
Keman hâlâ ruhunda çalıyor.
Çünkü Becho’yu kemanlar incitiyor,
Onun aşkına benzer; küçük çocuklar gibi.
Becho bir kemanın adam gibi olmasını ister,
Kederi ve aşkı anmaz.
Hayat ve ölüm, keman, baba ve anne;
Keman şarkı söylerken, Becho havadır;
Artık orkestrada çalamaz,
Çünkü sevmek ve şarkı söylemek zordur.
Sevgili Nilay ve Muharrem için küçük bir hediye.
Carlos Julio “Becho” Eizmendi
[1] SODRE (Servicio Oficial de Difusión, Radiotelevisión y Espectáculos) Uruguay’da resmi yayın, radyo-televizyon ve gösteri hizmetleri sağlayan bir devlet kurumudur. SODRE, Uruguay’da kültürel etkinliklerin teşvik edilmesi, sanatsal üretimin desteklenmesi ve yayın hizmetlerinin sunulması amacıyla faaliyet gösterir. Kurum, tiyatro, sinema, dans, müzik ve radyo-televizyon yayıncılığı gibi çeşitli alanlarda faaliyet gösteren sanatçılara ve topluluklara destek sağlar. Ayrıca, Ulusal Orkestra, Ulusal Bale ve Ulusal Koro gibi profesyonel sanat topluluklarını da bünyesinde barındırır. SODRE, Uruguay’da kültürel hayatın canlılığını sürdürmek ve sanatı geniş kitlelere ulaştırmak için önemli bir rol oynar.
Tango Üzerine Fikirler 